Niektórzy podają insulinę w roztworze fizjologicznym, inni dodatek albumin uważają za konieczny, co nie jest bez znaczenia, jeśli uwzględni się koszt leku. Proponuje się także domięśniowe podawanie małych dawek insuliny stosowanych co godzinę. Aczkolwiek efekty metaboliczne tej metody leczenia są również zachęcające, to wadą jest konieczność częstych wkłuć, co obciąża znacznie chore dziecko. Nasze wieloletnie doświadczenie w leczeniu śpiączki i ciężkiej kwasicy ketonowej opiera się na stosowaniu małych dawek insuliny w postaci iniekcji domięśniowych stosowanych przez cały okres zapaści obwodowej i odwodnienia, a następnie podawanych podskórnie. Dawka insuliny konieczna do całkowitego opanowania ciężkiej kwasicy ketonowej zbliżona jest do 1 j./kg m.c., jeżeli równocześnie wyrównuje się harmonijnie zaburzenia wodno-elektrolitowe i kwasowo-zasadowe. Stosuje się wyłącznie insulinę krystaliczną, maxirapid, albo actrapid — MC. Przy ustalaniu pierwszej dawki insuliny należy wziąć pod uwagę następujące parametry: wiek dziecka, kliniczną i biochemiczną ocenę stopnia kwasicy i odwodnienia, u dzieci leczonych insuliną — ustalenie czasu podania i wielkości ostatniej dawki insuliny oraz dotychczasową ocenę insulinowrażliwości.
